韩愈(768~824)字退之,唐代文学家、哲学家、思想家,河阳(今河南省焦作孟州市)人,汉族。祖籍河北昌黎,世称韩昌黎。晚年任吏部侍郎,又称韩吏部。谥号“文”,又称韩文公。他与柳宗元同为唐代古文运动的倡导者,主张学习先秦两汉的散文语言,破骈为散,扩大文言文的表达功能。宋代苏轼称他“文起八代之衰”,明人推他为唐宋八大家之首,与柳宗元并称“韩柳”,有“文章巨公”和“百代文宗”之名,作品都收在《昌黎先生集》里。韩愈在思想上是中国“道统”观念的确立者,是尊儒反佛的里程碑式人物。
《琴操十首。履霜操》
分享数:99
朝代: 唐朝 | 作者:韩愈 | 类型:写人|别离|写云|

(尹吉甫子伯奇无罪,为后母谮而见逐,自伤作。

本词云:朝履霜兮采晨寒,考不明其心兮信谗言。

孤恩别离兮摧肺肝,何辜皇天兮遭斯愆。

痛殁不同兮恩有偏,谁能流顾兮知我冤) 父兮儿寒,母兮儿饥。

儿罪当笞,逐儿何为。

儿在中野,以宿以处。

四无人声,谁与儿语。

儿寒何衣,儿饥何食。

儿行于野,履霜以足。

母生众儿,有母怜之。

独无母怜,儿宁不悲。

拼音
qín cāo shí shǒu shuāng cāo
[ [ táng cháo ] ] hán
( ( yǐn zuì , , wéi hòu zèn ér jiàn zhú , , shāng zuò       
běn yún : : cháo shuāng cǎi chén hán , , kǎo míng xīn xìn chán yán       
ēn bié cuī fèi gān , , huáng tiān zāo qiān       
tòng tóng ēn yǒu piān , , shuí néng liú zhī yuān ) )        ér hán , , ér       
ér zuì dāng chī , , zhú ér wéi       
ér zài zhōng , , xiǔ 宿 chù       
rén shēng , , shuí ér       
ér hán , , ér shí       
ér háng , , shuāng       
shēng zhòng ér , , yǒu lián zhī       
lián , , ér níng bēi
琴操十首。履霜操注音
  • qín
    cāo
    shí
    shǒu
    shuāng
    cāo
  • [
    [
    táng
    cháo
    ]
    ]
    hán
  • (
    (
    yǐn
    zuì
    ,
    ,
    wéi
    hòu
    zèn
    ér
    jiàn
    zhú
    ,
    ,
    shāng
    zuò
  • běn
    yún
    :
    :
    cháo
    shuāng
    cǎi
    chén
    hán
    ,
    ,
    kǎo
    míng
    xīn
    xìn
    chán
    yán
  • ēn
    bié
    cuī
    fèi
    gān
    ,
    ,
    huáng
    tiān
    zāo
    qiān
  • tòng
    tóng
    ēn
    yǒu
    piān
    ,
    ,
    shuí
    néng
    liú
    zhī
    yuān
    )
    )
     
    ér
    hán
    ,
    ,
    ér
  • ér
    zuì
    dāng
    chī
    ,
    ,
    zhú
    ér
    wéi
  • ér
    zài
    zhōng
    ,
    ,
    xiǔ
    宿
    chù
  • rén
    shēng
    ,
    ,
    shuí
    ér
  • ér
    hán
    ,
    ,
    ér
    shí
  • ér
    háng
    ,
    ,
    shuāng
  • shēng
    zhòng
    ér
    ,
    ,
    yǒu
    lián
    zhī
  • lián
    ,
    ,
    ér
    níng
    bēi

网站地图Html版http://www.881023.com 渝ICP备2022014363号-1